26 Ağustos 2011 Cuma

Tsunami Sonrası 2


tsunamı sonrası 1 için buraya
Deprem öncesinde fazla Japon televizyonu izlemeyen ben,deprem sonrasında her gün izler oldum.Depremden sonra nükleer sızıntı alarmı verilmişti.30 km içerisinde kalan evlerin boşaltılması istenilmişti.Evlerini terk etmek zorunda olan insanlar yanlarına altınlarını,banka defterlerini,paralarını ve hankolarını (japon mühürü imza yerine geçer) almışlardı.Büyük ihtimalle hepimiz böyle yapardık.
Bu insanları okulların spor salonlarında barındırıyorlardı.Yanlış hatırlamıyorsam 1 ay ya da daha uzun bir süre sonra her haneden 2 kişiye 2 saatliğine eve gidiş izni verildi.Yukarıdaki gibi bembeyaz korunaklı giysiler giydirildi,ellerine 1 er telsiz ve 1 orta boy poşet verildi.
Kimi önce ineklerine koştu,baktı,bulamadı.Her ihtimale karşı sağa sola yemler attı.Ben onca yıl ondan yemek yedim,belki hala buralardadır dedi.
Kimi evde kedilerine koştu.Bir evde 3 kedi hala yaşıyordu,söylememe gerek var mı sahibi kadın ağladı,ben ağladım onları izlerken.Yanında 3 koca paket yem götürmüştü belki hala yaşıyorlardır diye.Onları açıp bıraktı.
Sonra herkes verilen orta boy poşetleri doldurdu.
Burada düşünün siz ne alırdınız yanınıza?


Herkes ama herkes albümlerini,fotoğraflarını doldurdu poşete.Her şey yerine konur ama bunları yerine koyamayız diye düşünmüşler.

Belki de bir daha hiç geri dönemeyecekleri evlerini,hayatlarını fotoğraflar sayesinde unutulmaz kılmayı düşündüler.
Belki de...
Kim bilir?



8 yorum:

  1. fotograflarimi diye dusunmustum ben de. bulabilirsem bir de bir iki bana hediye edilen yillardir sakladigim sey var onlari alirdim belki demistim. demek o felaket aninda o yoklukta da akila gelenler ayni. Anilar asla yerine koyulamayacklar. Muthis bir dirayet sergileniyor orada. bizimle paylastigin icin cok tesekkurler

    YanıtlaSil
  2. düşünmesi bile insanı darmadağın ediyor, bir ömrü orta boy poşete sığdırmaya çalışmak ne acı.

    YanıtlaSil
  3. Bi makas bi scrapbook yeter he ;)

    YanıtlaSil
  4. Önceki yazılarını da okudum şimdi Serrose. Medeniyet sonradan kazanılacak birşey değil bence. Şöyle bakıyorum sokaklara falan biz öyle olamayız.. İyiye gideriz ama pürüzler hep olur gibi.

    Ben neler alırdım acaba yanıma diye düşünüyorum, bişey gelmiyor aklıma.. O an ne hissederim, kestiremedim :) Manevi şeylere değer veriyor olmaları ne kadar güzel..

    YanıtlaSil
  5. tüylerim diken diken oldu okuyunca yazını... evet ben de hatıra olabilecek şeyler seçerdim!

    YanıtlaSil
  6. çok acı:( sanırım bende fotoğraf ve değerli eşyamı alırdım zaten maddiyatı ilk kaçışta almış olurdum diye düşünmekteyim:(

    YanıtlaSil
  7. albümleri toplardım mutlaka ve tabi ki kedi mi alırdım onu asla bırakmazdım.bu japonlar ne harika insanlar ya:( biz de insanız diye geçiniyoruz...

    YanıtlaSil
  8. Gulcin
    kesinlikle cok dirayetliler.Allah yardimcilari olsun cidden cok zor bir hayat sinavi.Ben tesekkur ederim

    Judy Abbott
    ben mahvoldum ekran karsisinda az once yazdigim gibi cok zor bir sinav.

    Vamos Bien
    yetiyormus bak ogrendik ;)

    Nazo
    Yani bizim icin cok zor.Hep bana bana ya da bananeci bir milletiz/Japonlara bu bilinc cocukken veriliyor.Bize verilen bilinc ise arkani her daim kolla.Kork,korkut gibi
    Evet cunku maddiyatin bittigi bir an o geldikleri nokta

    Cakiltas
    malesef uzucu bir yazi oldu.Kesinlikle ben de

    tarih84
    ben de aynisini yapardim buyuk ihtimalle

    mercan
    malesef canlilari getiremiyorsun yaninda :( cok aci degil mi?

    YanıtlaSil

Vakit ayırıp fikrinizi belirttiğiniz için teşekkürler
Hakaret veya konu ile alakasız olmadığı sürece bütün yorumlar yayınlanır

Sevgilerimle
Sergül