Böyle yazılar yazacağım zaman duygusallaşıyorum ben.
Ortaya ne çıkacak bilmiyorum ya :)
2 gün once sessiz sedasız 11. yılını kutladım blogumun.
Aslında bu yazı o gün yazılacaktı ya...
Nefes Hanım hayatımın merkezi olunca, kendimle ilgili her şey daha çabuk unutulur oldu.
Neyse 2 günden bir şey olmaz.
23 yaşında ve Japonya'ya gideli 1 yıl bile olmamıştı bu ekrana ilk baktığım zaman.
Annemlerle konuşmuştum, denize gidiyorlardı.
Ben ise yağmur mevsimi nedir onu bile bilmeden, haziranda yağan yağmur yüzünden bunalımdaydım.
Öyle ya! Haziran ayında gri gökyüzü mü olur a canım!
12 sene oldu gideli hala alışamadım!
Yolun Neresindeyim dedim kendime ve bloğumda bunu sorguladım hep.
Yol bahçelerden, şehirlerden, ülkelerden, evlerden, okullardan, kurslardan, hastanelerden, mezarlıktan, tapınaklardan, müzelerden geçti gitti.
Eskisi kadar açıp bakamıyorum bu ekrana!
Çünkü Efsun'u kaybettiğim günün sabahı bir blog yazısı yazacaktım.
Ekranı açtım, başlığı yazdım ve o an içimden gelen bir ses
boşver bloğu git kızını kucağına al dedi.
Ben de ekranı kapatıp, uyuyan kızımı kucağıma aldım.
Ve bilmeden bütün günü böyle geçirdik.
Bir işaret miydi, bir his miydi, tesadüf müydü bilmiyorum.
Ama o günden beri masa üstü bilgisayarımı kullanamıyorum.
Elim gitmiyor hala ve evet 3.5 yıl oldu o gün yaşanılanı...
Bir diğer sebep de instagram tabii ki... Orada yazınca buraya pek el gitmiyor.
Orası daha pratik geliyor. Sagolsun blogspot da burayı pratikleştirmeyi, yazmayı, takip etmeyi, yorum bırakmayı ve hatta yorum cevaplamayı kolaylaştırmıyor.
Burada yazı yazıp, instagramda paylaşmazsam yazı okunmuyor.
Kimsenin demeyeyim de %90 kimsenin haberi olmuyor.
%10 kim diyeceksiniz? Onlar yol arkadaşlarımın içerisinde farklı bir bağ kurduğum kişiler.
Onlar 'benim gibi' eski yazılarımda dolanmayı seven kişiler.
Ben de yapıyorum...
Dönüp okuyorum yazdıklarımı ve satır aralarında yazamadıklarımı...
Yol nerelerden, kimlerden geçmiş...
Neler almış, neler vermişim!
Neler demiş, neler diyememişim!
Yol beni nereden almış nereye getirmiş...
Okumayı, hatırlamayı ve unutmamayı seviyorum.
Şu an instagramda bloğum ile ilgili öyle güzel şeyler yazıyorsunuz ki...
Ben de öyle çok özlemişim ki!
Bu gazla her gün yazasım var!
ama...
Bakalım yol bizi nereye götürecek!
Eeee o zaman klasik kapanışa geçelim!
Yol arkadaşlığınız için çok teşekkür ederim!
İyi ki açmışım bu bloğu
ve iyi ki yolumuz kesişmiş sizinle!
Ne olur hakkınızı helal edin
ve benim sizde hakkım varsa yerden göğe helal olsun!
Yolumuz daha nice güzelliklerden geçsin inşallah
birlikte!