Madem Nefes Hanım beni uyutmuyor ben de size boool fotoğraflı bir blog yazısı yazarım.
Sizi mayıs ayına götürüyorum. Annemin Japonya'daki son günüydü, ertesi gün uçağa binip Türkiye'ye dönecekti. Biz de ne yapalım, bari piknik yapalım dedik :)
Aslında her şey şu çadırla başlamıştı. Annemin dönmesine 2 gün kala son alışverişe gitmiştik. Annemin alacakları vardı. Biz de öyle dolanırken her yerde karşımıza piknik malzemeleri çıkıyordu. Bu çadırlar çok moda şu anda burada. Çevir açılsın, çevir kapansın bir de çantası var. Aşırı pratik.
Yoshi'yi ikna edip, attım sepete bir tane...
Derken masa da takıldı gözüme. Ne yani çadırımız var, masamız olmasın mı? Ha bir de yere serilen piknik örtümüzde çok eskimişti (Yoshi'nin bekarlığından düşünün) onu da attık sepete.
Ve sıra geldi annem ile Yoshi'yi son gün pikniğine ikna etmeye.
Eskiler bilir. Yoshi'nin bayıldığım bir tavuklu sandviçi var. Yapmıyor ne zamandır!
Anneme ondan yedirmek istiyorum ama annem tavuk sevmez, soğuk tavuk asla yemez!
Derken anneme hatır, gönül 1 kere tattırınca annem bayılmasın mı? Hatta dönüşte Kore uçağında bile soğuk tavuk sandviç yemiş. (Maşallah)
Çayımız, yemeklerimiz her şeyimiz vardı valla.
Annem parkta yürüyüş yaptı.
Biz ana kız kitaplarımızı okuduk. Desem de inanmayın! Şu bıdığın gözü hep benim kitaplarımda! İlla alacak elimden ve çevirecek sayfaları :)
Park o gün o kadar kalabalıktı ki, anlatamam. Fotoğrafla göstereyim en güzeli :)
Şu kadarcık alanda kaç çadır saydınız?
Parka adını veren gölcük :)
Şu bisikletlerde öyle bir sıra vardı ki!
Bir de balıklar için satılan yemlerden kalmamış. Öyle bir kalabalık yani.
Sonra biz de yürüyüşe çıktık Katogiller olarak. Çünkü birinin çantaları beklemesi gerekiyordu :)
Özlemişim yazı yazmayı! Bu gazla birkaç yazı daha mı yazsam?
Kimler burada?
Şu salak blogspot ayarları yüzünden yorumlarınıza cevap veremiyorum ama buradayım!
Okuyorum! Bilin istedim!
Keyifli Pazarlar efendim!
